فهرست عناوین
1)حالت دسترسی به ابزار از کنار :(Side Delivery Position)
در این حالت دندانپزشک به تنهایی و بدون کمک دستیار خود کار می کند و برای برداشتن و گذاشتن ابزار کار اجباراً دید خود را از منطقه جراحی و درمان جابجا کرده و بالاتنه را می چرخاند تا بتواند ابزار لازم را بردارد و دوباره چشمان خود را روی آن منطقه متمرکز کند . این امر باعث فشارجسمی و خستگی چشم می شود و دندانپزشک مجبور است تا حرکات غیرضروری بیشتری را انجام دهد و در نتیجه بهره وری و بازدهی او کاهش می یابد.
2)دسترسی به ابزار از پشت :(Rear Delivery Position)
در این حالت دندانپزشک ابزار را « بگذار و بردار » می کند ، یعنی یکی را برمی دارد و یکی را می گذارد. چنین حالتی به پیچش و چرخش اضافه و بیش از اندازه بدن نیاز دارد. در این شرایط ، دندانپزشک به واسطه چرخش بیش از حد جهت برداشتن ابزار دچار خستگی و فشار جسمی می شود. در این حالت طرز قرارگیری یونیت به صورت ثابت است ونمی توان آن را با موقعیت دندانپزشک تطبیق داد ، در نتیجه دندانپزشک ناچار به تکیه و خم شدن به جلو و حرکات اضافی است.
3)حالت جدا بودن یونیت دندانپزشکی :(Split Unit/Cart Position)
در این حالت، یونیت دندانپزشکی به صورت جدا روی چرخ های سیار و سرنگ آب و هوا روی (HVE)تعبیه شده و بخش تخلیه سریع کابینت سیار قرار می گیرد. در این شرایط طراحی یونیت مجزا فضای کار را برای دستیار دندانپزشک نیز محدود میکند که در نتیجه منجر به حرکات اضافی او می شود.
4)حالت میان سینه ای :(Trans Thorax Position)
طراحی این یونیت متناسب با دستورالعمل های ارگو نومیکی است . با قرار گرفتن دستگاه بر روی سینه بیمار، دستیار دندانپزشک به راحتی می تواند ابزار را بردارد و به دندانپزشک بدهد. اینکار از انحراف خط دید دندانپزشک از ناحیه فعالیت جلوگیری می کند. از آنجا تغییر مکان پی در پی خط دید از ناحیه روشن به ناحیه تاریک که بیرون از حفره دهان بیمار و در فاصله ای دورتر قرار دارد، چشم دندانپزشک را مجبور به تطابق و سازگاری با تغییرات نور و فاصله می کند که در نهایت موجب خستگی چشم و متعاقباً سردرد می شود، لذا در این حالت یک کابینت سیار که حول زانوی دستیار در حالت نشسته حرکت می کند ابزار را در خود جای داده و دندانپزشک دسترسی راحتی به آن دارد.
